Een dagje naar de dierentuin met de kinderen. Leuk! Kaartjes vooraf bestellen, tas met broodjes pakken, de kinderen inladen en gaan. Bij ons gaat een dagje dierentuin anders…
Eerst de website bekijken van de dierentuin: is er een gehandicaptenparkeerplaats? Ja, maar niet te reserveren, dus we gaan maar op hoop van zegen. Is er een verschoonplek in de dierentuin voor Tim, zodat we zijn luier liggend kunnen verschonen? Dit staat niet altijd op de website vermeld. Bellen heeft geen zin, want dat weet de mevrouw aan de telefoon niet. Of ze zeggen: Ja, er is een babyverschoonplek. Daar past Tim allang niet meer op. Daarnaast breekt hij van de muur omdat Tim veel te zwaar is. Dan zoeken we verder op de website van de dierentuin: welke toegangskaartjes kunnen we nemen? Helaas zijn er geen kaartjes digitaal te bestellen, want een mindervalidenticket of begeleidersticket moet je aan de kassa kopen, dus in de lange rij ter plaatse dan maar. Zoals elk gezin nemen we broodjes mee en pakjes drinken. Daarnaast gaan er nog twee grote boodschappentassen mee met: luiers, billendoekjes, luierzakjes, crème, reservekleding voor Tim als hij doorlekt. Dat gebeurt meestal twee keer op een dag doordat de veiligheidsgordeltjes van zijn rolstoel zijn luier leegdrukken. En natuurlijk nemen we ook nog het gebruikelijke mee aan luiers en reserve kleding voor Willemijn en Lennard. Dan proppen we met veel kunst en vliegwerk alle spullen in de achterbak: rolstoel, wandelwagen en onderstel van Lennard en de tassen met spullen. Daar gaan we dan.
De gehandicapteparkeerplaats: VOL!
Eenmaal op de plaats van bestemming gekomen, zoeken we naar de gehandicaptenparkeerplaatsen. Helaas vol. Dan maar op een gewone parkeerplaats. Het gaat ons er niet om, om dichtbij de ingang te parkeren, maar om de breedte van de parkeerplaats. Gewone parkeerplaatsen zijn te smal. Om Tim uit de auto te tillen en om zijn autostoel naar buiten te laten draaien, moet de autodeur geheel open. Dus parkeren we de auto maar half in het vak en laden alles uit. Dit tot grote ergernis van de auto’s die niet door kunnen rijden en moeten wachten. Dan weer de auto helemaal in het vak parkeren. We kunnen vaak niet parkeren op de gehandicaptenparkeerplaatsen, maar hoe mooi zou het zijn als we Tim met een elektrische lift aan de achterkant uit de bus kunnen rijden? Scheelt een hoop gedoe.
Geen plek in de bus voor een rolstoelOp zo’n moment kan je alleen maar huilen en dan moet je dag in de dierentuin nog beginnen
Wat regelmatig gebeurt is, dat de parkeerplaatsen bij de dierentuin zo vol zijn, dat we naar een verder gelegen parkeerplaats moeten. Vandaar wordt je dan met bussen teruggebracht naar de dierentuin. Hoe moeten we dat in hemelsnaam doen met Tim? Dit overkwam ons een keer. Wat een drama was dat. Eerst lang wachten in een rij op de volgende bus tussen allemaal drukke kinderen, waar Tim al helemaal overprikkeld van raakte. Op de vraag of er plaats was voor een rolstoel in de touringcar, antwoordde de buschauffeur dat hij alleen maar als taak had om iedereen van hier naar de dierentuin te brengen en verder niks voor ons kon doen. Daar sta je dan. Gelukkig waren Jos en Monique met ons mee en hadden we veel hulp van hun en mocht Tim bij Jos op schoot zitten in de touringcar. Maar dat is niet hoe het officieel hoort (geen gordel enz.). Op zo’n moment kan je alleen maar huilen en dan moet je dag in de dierentuin nog beginnen.
Dierentuinen kunnen we niet veranderen, maar hoe fijn zou het zijn als we Tim in de bus kunnen verschonen op een verschoontafel
Verschonen
Bij de ingang sluiten we aan in de lange rij en kopen na goedkeuring, of Tim wel gehandicapt genoeg is, de verschillende soorten kaartjes. Die blik van ´goedkeuring´ van de caissière doet pijn. Eindelijk binnen. Rond de lunch willen we Tim’s luier verschonen. In dit restaurant is alleen maar een baby/peuterschoonplek op het toilet. Daar past Tim allang niet meer op. Op naar het volgende restaurant of toiletblok. Weer niks. Tim is inmiddels doorgelekt en dus moet hij geheel omgekleed worden. Gelukkig biedt een medewerker aan om Tim te verschonen op de EHBO plek. Hier staat een brancard waar dit kan. Maar hier is geen tillift, dus we tillen Tim zelf erop. Soms zijn er ook verschoonplekken op een soort lang aanrechtblad. Tim wordt steeds ouder en langer. Hij begrijpt heel veel. Zou hij zich niet gênant voelen als hij daar in zijn blote billen op het openbare toilet ligt terwijl alle mensen naar hem kijken? Dierentuinen kunnen we niet veranderen, maar hoe fijn zou het zijn als we Tim in de bus kunnen verschonen op een verschoontafel.
Huilen en gillen
In de middag beginnen andere kinderen in de dierentuin moe te worden en worden ze huileriger en gaan ze gillen. Ook Tim is moe en kan veel minder hebben. Tim raakt van slag en huilt hard. Hij raakt overstuur van het gegil en de drukte van de kinderen. Natuurlijk, het gillen hoort bij kinderen, maar bij Tim komt dat heel erg binnen en het doet ons pijn hem zo in paniek te zien. Gelukkig hebben we eraan gedacht om zijn koptelefoon mee te nemen met rustige muziek. De dag bij de dierentuin zit erop. We gaan naar de auto. Eerst de auto half uit het vak rijden, tot ergernis van anderen. Weer iedereen erin. Veel tillen. Moe van de dag, en van het vele gedoe, ploffen we kapot in de auto.
We nemen ons elke keer weer voor om dat nooit meer te doen
Met zijn allen frietjes eten
We overwegen om frietjes met de kindjes te gaan eten bij de McDonald’s onderweg. Je weet dat je dat niet moet doen: veel te veel voor Tim. De drukte, de stoelen en tafels dicht op elkaar, stoelen vast geschroefd aan de grond. Er is dus geen ruimte voor een rolstoel. Een heel slecht idee. En toch gaan we erheen. Je gunt het Willemijn en Tim ook. Want zij vinden, net als alle andere kinderen, frietjes zo lekker en het hoort er ook gewoon bij. Als Tim veel huilt en in paniek is door de overprikkeling, nemen we ons elke keer weer voor om dat nooit meer te doen.
En dan naar huis, kinderen naar bed en alle spullen en hulpmiddelen uit de auto laden.